Ο ανυπόμονος
Μόλις τ'αυγά της ζέστανεν η κλώσσα
και τα μικρά της ετοιμάστηκε να βγάλει,
ένα πουλάκι εσήκωσε κεφάλι
μέσ'στο τσόφλι,μιλώντας τέτοια γλώσσα:
-Ως πότε εδώ θα μ'έχουνε κλεισμένο;
Καθόλου δεν μπορώ να περιμένω!
Πώς; 'Ετσι τον καιρό μου εδώ να χάνω;
Εγώ έχω κατορθώματα να κάνω!
Κόκορας βέβαια θα ΄μαι δίχως άλλο,
λοφίο ψηλό,χρυσά φτερά θα βγάλω,
τη μέρα και τη νύχτα θα στολίσω,
θα φέρνω την αυγή μόλις λαλήσω,
στον φράχτη,στην αυλή,σε κάθε μέρος
στρατεύματα τις κότες θα οδηγώ.
Και του 'πε τότε ο κόκορας ο γέρος:
-Στάσου να βγεις παιδάκι μου από τ'αυγό!
Ζ.Παπαντωνίου
